Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης
H Θεοδώρα (Ντόρα) Μπακογιάννη – Μητσοτάκη, το νιογέννητο κόμμα/κεφάλι της Λερναίας Ύδρας της κομματοκρατίας, το πιστότερο πορτραίτο της οικογενειοκρατίας, μίλησε. Και τι είπε; « Να μας πεί ο Μίκης Θεοδωράκης που βρήκε τα λεφτά για την ομιλία του στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου».
Τα «κανάλια», η φωλιά που μέσα της εκκολάπτεται τα αυγό του φιδιού της παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας της «Διεθνούς του Χρήματος», το προπύργιο του σάπιου εγχώριου καθεστώτος, προβάλλουν με συνεχείς επαναλήψεις το ερώτημα, προσπαθώντας να του δώσουν βαρύγδουπη σημασία, νόημα και υπονοούμενα. «- Που βρήκε τα λεφτά ο Μίκης Θεοδωράκης;», « - Με τι λεφτά έφερε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου μία λαοθάλασσα»; Και, δεν λέν κουβέντα για την πρωτόγνωρη ποιοτική σύνθεση, την άδολη αγάπη και την αμέριστη Εμπιστοσύνη αυτών των πολιτών προς το πρόσωππο του Μίκη, αισθήματα που η Ντόρα ποτέ δεν μπόρεσε (και ούτε, βέβαια, θα μπορέσει ποτέ της) να ζήσει.
Η Ντόρα απορεί, γιατί η δική της οπτική φθάνει μέχρι εκεί που φθάνει η δύναμη του χρήματος του κομματικού ταμείου που όλα αυτά τα χρόνια, χρεώνοντας την Ελληνική κοινωνία, οργανώνει και χρηματοδοτεί τη δημιουργία των «ανοιχτών συγκεντρώσεων». Απορεί, γιατί η δική της οπτική φθάνει μέχρι εκεί που φθάνει η δύναμη του Δημόσιου χρήματος (δηλαδή των δανεικών που πληρώνει σήμερα ο άνεργος και ο πτωχεύων υπάλληλος, ο μαγαζάτορας και ο μεταναστεύων απελπισμένος νέος). Του δημόσιου χρήματος που έρρευσε (και ρέει) άφθονο από τα «Μυστικά κονδύλια» του Υπουργείου Εξωτερικών, για να μπουκώνει τα τρεφόμενα από αυτό, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, προκειμένου να προπαγανδίζουν, ακό μη και σήμερα, υπέρ του «χορηγού» τους.
Το νιογέννητο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας, η Ντόρα, απορεί γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί (είναι έξω από κάθε λογική συνάρτηση του εγκεφάλου της) ότι οι μεγάλες κατακτήσεις του Ανθρώπου, όπως πχ η ΑΓΑΠΗ ή η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΙ. Μόνο προσφέρονται.
Έτσι, ποτέ δεν θα καταλάβει ότι αυτή η ιστορική σύναξη και ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, αυτή η τεράστια προσέλευση των Αθηναίων πολιτών, κόστισε στον Μίκη και στο κίνημα των Ανεξάρτητων Πολιτών που αυτός δημιούργησε και καθοδηγεί, το ποσό που αντιστοιχεί στο αντίτιμο του ταξί που τον μετέφερε από το σπίτι του στο Πανεπιστήμιο. Και αυτό, ακόμη, ο ταξιτζής δεν δέχθηκε να το εισπράξει. Το χάρισε στον Μίκη, γιατί ο Μίκης του χάρισε κάτι πολύ πιο μεγάλο: Την ελπίδα ότι η κόρη του μπορεί να μη πουλάει, αύριο, τον εαυτό της «για ένα ζευγάρι καλσόν».
